New Plymouth

En toen waren we alweer bijna twee weken verder, deze tijd gewoon in één plek gespendeerd :).  Omdat de uitdaging in Raglan pas op 16 februari begint, werk ik hier voor twee weekjes in een hostel voor cleaning. Dus eigenlijk vooral bedden verschonen, alles stofzuigen, de toiletten schoonmaken ( yay, mijn favoriet -_-) en zo nu en dan wat raampjes. 2/2,5 uur per dag, 5 dagen per week. Maar het is best wel relaxt om wat langer op 1 plek te blijven, ookal was ik nog helemaal niet zo lang bezig met het reizen van plek naar plek.  Ik heb twee collegaatjes, ik begon met Diëgo uit Chilli en Valentina uit Chilli. Valentina had fijne verhalen over een of andere gast die ze had leren kennen in Nieuw-Zeeland waarmee ze 3 maanden een relatie had, en door de dilemma's over mannen, voelden we al snel als vriendinnetjes. In de avond gingen we naar de Light Festival, waar het park overal gekleurde lichtjes had, zo leuk en vrolijk! Bomen en plantjes tot de brug en een verlichte waterval. Verder beginnen de dagen met wat schoonmaken, als ik met Diëgo werk, leert hij me wat Spaans. Zoals hee, hoe gaat het, maar ook wat mijn hobby's zijn, hoe je ochtend was, dat we bedden aan het schoonmaken zijn, etc. Laatst hadden we allebei last van onze schouders, ik door het surfen hij door het hiken/ slecht slapen, en toen deden we samen een Yoga-sessie in het gras. Het is lastig te beschrijven, maar het was hilarisch. Heb je een Spaans-talige kerel (29) naast je die dan een halve minuut in een gekke positie moet liggen. En tegelijk moet je ook nog op je ademhaling letten, zodat je spieren ook daadwerkelijk ontspannen. Maarrrr het werkte wel, super chill. Ik denk dat het een nieuwe traditie wordt, uitstretchen na schoonmaaksessie. Goed voor de spiertjes en je humeur. En beter dan mijn koffie-drink-traditie, ghehe.

Het is leuk om te beseffen hoe mensen hier al snel als familie voelen. Valentina en Diëgo voelden na de tweede dag al als soort familie en de Noorse chick uit mijn kamer die mega veel praatte en vrij irritant kon zijn, ging ik toch wel missen toen ze weg ging. Omdat je zo intens met elkaar bent, leer je elkaar sneller kennen. Oké en verder bestaan de dagen uit rijden naar de twee stranden, Fitzroy beach en Back Beach, en een van de stranden kiezen om een surfsessietje te doen. De golven zijn nog niet heel goed geweest though, op Fitzroy Beach de golven meestal te klein, en op Back Beach zijn ze meestal te groot, te rommelig en te krachtig. Meestal koos ik dan toch voor de krachtige, rommelige shizzle, maar na een halfuurtje heb ik zoveel koprollen gedaan in het water en zoveel doorgewasht door de golven, dat ik het dan toch maar weer opgeef. De schade is een tand door de lip of wat open wondjes op mijn voet, het valt allemaal wel mee. En ik weet ondertussen goed hoe ik moet vallen en hoe ik gecontroleerd uit een golf kom, dus weinig paniek te vinden gelukkig. Verder vertrok Valentina afgelopen dinsdag en kwam er een Duitse chick haar vervangen. Ik was wat sip omdat Valentina vertrok, omdat we in een paar dagen wel echt matties waren geworden. Gelukkig was de Duitse chick ook erg leuk. En zij had net afscheid moeten nemen van haar Amerikaanse vriendinnetje van langere tijd, dus was er ook wat sipjes over. Ze bleef voor een week, dus dat was wel relaxt. Op een of andere manier connect ik vooral met mannen hier, die zijn toegankelijker en kletsen veel makkelijker weg. Dus dan is het wel relaxt om ook een vrouw te hebben om op terug te vallen.

We hebben twee keer gestapt in dit stadje, maar het is vrij sfeerloos hier. De eerste keer was best leuk, met een live-bandje en we eindigden met karaoke. Maar de tweede keer waren de live-bandjes niet zo goed, en je hebt maar keuze tussen vijf cafeetjes. En alle mensen waren óf 18 óf 50 en ouder. En ze hadden 1 overeenkomst: allemaal was-ted. Dronken. Rond 23.00u 's avonds was iedereen al te dronken en van de wereld, en wij kwamen behoorlijk nuchter aan. Dus dat was geen ene zak aan. We hebben wat heen & weer geloopt van het ene cafeetje naar de andere, maar eigenlijk was het allemaal shitty. Dus rond 2.00u gaven we het op, gingen terug naar het hostel en eindigden de avond met toast en chocolade-pasta. Ik mis hagelslag! Hoewel chocolade-pasta ook best een fijn alternatief is. Het leuke aan langer blijven in één hostel, is dat je alle gasten eigenlijk wel kent, vooral degene die langer dan 2 dagen blijven. Zo hebben we 3 dagen opgetrokken met een Amerikaan en een Canadees, dus elke keer dat je lunch maakt, een voetballetje omhoog houden doet in de tuin, of een boek leest op de bank in de woonkamer, er zit altijd wel iemand met een bekend hoofd waarmee je een praatje kan maken over hoe je dat was. Plus dat je de Nieuw-Zeelandse collega's hebt van de receptie. De vrouw is een schatje, en de jongen van 20 is ook super chill. Het is een leuke manier om ook wat contact te hebben met échte Kiwi's, omdat je tijdens het reizen eigenlijk vooral backpackers tegenkomt. Hoewel er vorige week twee NZ-se zussen van 60/65 waren, die elk jaar samen een weekendtrip deden, zo inspirerend! Ina, Anita en Marian: dit gaan wij later ook doen oké? Just so you know.

Verder vertelde Michael, de Kiwi-guy, dat de mental health helemaal nog niet zo ontwikkeld is hier in Nieuw-Zeeland. De getallen van mensen die suicide hebben gepleegd, zijn hoog en veel jongeren en volwassenen hebben een drugs en/of alchohol verslaving. Dat soort dingen raken me een beetje, omdat ik in NL enorm kan zeiken op de zorg, en het feit dat de werkdruk te hoog is en de omstandigheden kut zijn, maar tegelijkertijd weten de zorgers díé er zijn vaak wel wat ze doen en is de zorg wel goed ontwikkeld. Het begint dan te kriebelen om hier iets te veranderen, maar dat is als social worker uit een ander land wel lastig, omdat het gewoonweg eenvoudiger is om iets te betekenen in de sociale wereld, als de taal je moedertaal is. Plus dat ik de zorg ben ontvlucht door hier te komen reizen. Maar alsnog, het raakt me wel. Dit eiland is niet zo paradijs-achtig zoals iedereen misschien zou denken. Hee, de omgeving is prachtig en de mensen super echt super-vriendelijk, maar onder de eerste lagen, zitten er meer lagen verstopt die wat donker zijn. Zoals alles misschien. Goed, ik wil niet afsluiten met zoiets dieps zoals dit, dus ik zal einidgen met een schetsje van gisteren. Naast surfsessies elke dag, heb ik gisteren namelijk ook een grote hike gedaan! Mijn eerste grote hike in Nieuw-Zeeland. De Puakai Mountain, 2,5 uur trappen en omhoog lopen naar de hut, en daarna nog 20 minuten naar het uitzicht. Het was lang, maar prach-tig. En hoewel de foto's bedriegend zijn, want op foto's lijkt het uitzicht op een meer en de indrukwekkende Taranaki-berg, maar in real life is het eigenlijk een soort van plasje water. Maar alsnog, het was prachtig. Ookal was het bewolkt en was de berg voor 50% verstopt achter de bergen, haha. Ik vond het onverwachts leuk eigenlijk. Het was helemaal niet zo saai als ik had gedacht. De terugweg van anderhalf uur was wel vrij pijnlijk, omdat je alleen maar naar beneden aan het lopen bent, en dan vooral de wrijving/speling voelt in je schoenen. De meeste mensen die naar Nieuw-Zeeland komen, komen ook voor het hiken en nemen goede bergschoenen mee. Ik kom hier niet voor het hiken, maar voor het surfen. Dus hikete ik op mijn Vans, zeer professioneel. Maaarrrr ondanks alles, het moraal van het verhaal is dus, dat de hike wel leuk was en dat het genieten was. Lekker short-weer en je ontzettend voldaan voelen, veel beter dan dat je de auto zou nemen naar een uitzicht-punt. En je ziet dit uitzicht alleen, als je de moeite neemt om 2,5u te hiken. Andere mensen zien het niet. Dat is ook een leuk idee. Dus dat, New Plymouth zit vol met hiker-fans en ik voel me vrij alleen als enige surfer ( ik ben nog geen mede-surfer tegen gekomen, dus ik ga altijd alleen), maar het inspireert me wel om ook wat meer hikejes te doen. Leuk toch, dat je elkaar zo kan insprireren. Lol, volgens mij gaan mijn blogs nu meer over mensen dan de omgeving en over wat ik doe. Ik denk dat de foto's voor zich spreken over hoe prachtig de omgeving is, en wat ik doe kan ik ook makkelijk beschrijven. De sfeer en mensen though, die kan je niet kort beschrijven. Daar moet je bij zijn. Of gedetailleerder beschrijven. En daar heb ik een poging toe gedaan. Groetjes uit dit rustige, relaxte hostel en wat groetjes van mijn mede-familielidjes.