From a hiking-paradise to going back to Surf-paradise

Ennn we zijn weer terug in Raglan! In mijn vorige verhaal zat ik in New Plymouth, als enige surfer in een hiking-wereld. Niets mis met hikers en helemaal niks mis met hiken, ik snap de mediterende vorm van ergens naartoe lopen, samen met het testen van je uithoudingsvermogen en vooral het feit dat je een práchtig uitzicht hebt een het einde van je klim. En dat de weg terug vaak 3x zo makkelijk is. Klink ik nu net niet zo enthousiast als een hiker? Ik heb welgeteld één hike gedaan, de 3-uur durende naar de Taranaki Tarns. Dat was zeker een Elise-proof hike. Het waren een heleboel houten paadjes, maar ook wel gravel en trappetjes en kleine stukjes steen. Dus het was goed afwisselend. En ik ging samen met mijn Duits collegaatje, die Valentina vervangde. De heenweg waren we vooral aan het praten, op het uitzichtpunt heeeeel veel fotoś aan het maken. En hoewel het mega bewolkt was en we de berg niet per se goed konden zien, was de hike het wel waard en hebben we lekker flauwe foto's gemaakt. Ik denk dat dat wel het hoogtepunt was van New Plymouth. Ohja en mijn laatste tramping-avontuur, dat was ook een hoogtepunt. Ik ging in mijn eentje rijden naar de waterval, wat maar een halfuurtje lopen zou zijn. En een klein natuurlijk zwembadje tussen een soort waterval in, van -2 graden. Mijn doel was om er minstens 1x in gedoken te hebben en erin te zwemmen. Donders, dat was koud! Haha, ik kwam een Engelse gast en een Duits gast tegen toen ik er in wilde springen, en ze keken me aan alsof ik gek was. Toen vroeg ik of ze me misschien wilde filmen, zodat ik het bewijs kon geven aan iedereen dat ik erin had gezwommen. De andere Engelse gast moest zichzelf ook even bewijzen en sprong er na mij in. Schreeuwen dat hij deed, ' Oh my this is so fucking cold, whaaaa!' en allerlei andere dingen. Hilarisch, ik ging stuk. HIj was een stoere dramaqueen, op de Engelse manier. Daarna hebben we nog ff nagekletst, en zijn onze paden weer gesplitst. Maar de situatie was gewoon hilarisch. En de waterval was ook prachtig, een letterlijk hoogtepuntje. 

Want de surfsessies waren prima, maar wel wat saai in mijn eentje en de golven waren niet geweldig. Oh en het feestje op onze laatste avond, dat was ook een hoogtepunt. Er was een Dutchie en een Noorweegse chick, die een Beerpongspel meebrachten. En behoorlijk luid waren, vergeleken de rustige sfeer die er de hele 2 weken hing. Over het algemeen is het geen party-hostel, mensen willen uitrusten voor de hikes. En de week ervoor hadden we geprobeerd om te stappen met een Canadees, Duitse chick, gast uit Israël, Diego en ik, maar toen was het geen reet aan omdat iedereen al ladderzat was. Maar onze laatste avond (Diëgo en mij), gingen we los. Ierse feest-muziek remixes, Beerpong, goede drank en zelfs eenmaal in de stad was de live-muziek 10x beter, waardoor we prima konden dansen. Dus dat was een goede afsluiting. Dat maakte de afscheid mega zwaar de volgende dag. Ookal was ik er maar voor 2 weken, zoals ik in de vorige blog beschreef: het voelde als familie. Dus afscheid nemen van de plek en van Diego, was snel, maar ook stom. Vriendschappen zijn hier kort, maar ook erg intens, omdat je elkaar super veel ziet en elkaar in sneltrein leert kennen, in de ochtend tot in de avond. Dus de terugrit van New Plymouth van 3,5u, was eigenlijk heel fijn in mijn auto. 3,5 uur die ik gewoon eventjes in mijn eentje kon spenderen met mijn eigen muziek en mijn eigen gedachten.

En toen was ik weer in Raglan! Bittersweet. Ik belandde in Raglan rondom avondetenstijd, en ik maakte eerst een stop op het strand. De aanblik van de beachbreak daar en het strand zelf, voelde als thuiskomen. Weer terug naar de fijne surf, met goede golven. En het allerleukste: surfende mensen om me heen! Ik zit er nu anderhalve week en het voelt alsof ik hier al langer ben. In deze groep heb ik ietsje meer moeite met connecten, omdat de meeste op hun einde zijn van hun 3 maanden, dus samen al een familietje zijn. Ze kennen elkaar al en zijn mega hecht. Dus ik ga gedeeltelijk om met tijdelijke gasten, gedeeltelijk met de collegaatjes die ook 3 maanden lang (of langer) blijven hier. Het werk als receptioniste is erg leuk. Ik mag mensen inchecken, een rondleiding geven in het hostel, kayak/sup/surf-verhuur doen, advies geven over golven en wind-getij-omstandigheden, uitchecken en andere vragen oplossen. Nog best wat informatie te onthouden, maar wel erg leuk. Het begint allemaal steeds meer te wennen. En in deze anderhalve week heb ik al zo'n 2 keer een sunrise-surf gedaan, waarbij we VRIJWILLIG er om 5.30u uit gingen, om een snel ontbijt te nemen en naar het strand te sjeesen, om de eerste surfsessie te doen als er nog maar weinig mensen in het water zijn en om de zonsopgang te zien. Dat is zó vet. En de andere 3 keer een early-morning-surf, er om 6.00u uit en voor werktijd surfen, ook omdat de getijden dan meestal goed zijn en dus rustig is in het water. Het is zo fijn om allemaal surfgekke mensen om me heen te hebben. In mijn eentje zou ik nooit het idee hebben gehad om er vroeg uit te gaan om te gaan surfen, maar samen met anderen is het gezellig en veel leuker. Ik ben al aardig aan mijn eigen boardje Checkmate gewend, en ben nu aan het oefenen om te duckdiven, dus om op de juiste timing de golf onder te duiken, zodat je niet terug wordt geworpen naar het strand, als de golf boven je breekt. Leuke doelen. En verder probeer ik een betaald baantje te vinden naast mijn receptioniste-werk, omdat deze 14 uur per week alleen voor accomodatie is. Het zou leuk zijn als ik zo'n 20 uurtjes kan werken in een cafeetje, om wat geld te sparen of in ieder geval al mijn kosten hier voor eten en drinken te compenseren. De stijl hier is niet zo als Nederland: nette, formele brieven sturen heeft geen zin. De Raglan of eigenlijk de Nieuw-Zeeland stijl om te solliciteren is het best als je een zaak binnen loopt en vraagt of ze op dit moment mensen zoeken om te werken. Als dat een 'ja' is, laat je je  CV achter en kan de manager contact met je opnemen voor een proefdienst. Het is best een uitdaging, omdat de zomerperiode net aan het eindigen is, waardoor er minder mensen nodig zijn. De positieve kant hiervan, is dat er ook veel mensen vertrekken. Dus hopelijk krijg ik wat geluk en heb ik de juiste timing als ik deze week wat zaakjes binnen loop om te 'solliciteren' , zodat ik ergens wordt aangenomen. Zou heel erg chill zijn! Dan kan ik 3 maanden surfen, skateboarden, Slacklinen, voetballetje hooghouden, boekjes lezen in de hangmat, spelletjes doen met mijn nieuwe Raglan-familie, en ook nog eens werken en wat geld sparen. I would sign up for that! Dus ja, voorlopig zie ik mezelf nog niet vertrekken uit Raglan en dat hoeft gelukkig ook niet. Ik heb een contractje voor 3 maanden, dus ik zit in het leukste hostel van Nieuw-Zeeland een paar uurtjes te werken. Mijn dagen hier bestaan uit bovenstaande. Uit minstens 1 surfsessie, soms 2 surfsessies. Wat uurtjes werk, maar ook zonder schuldgevoel kunnen rondhangen in het hostel of uren boek lezen in de hangmat. Maakt geen drol uit hier. En lui kun je het niet noemen, aangezien je verder lichamelijk ook veel bezig bent, qua surfen, zwemmen of wandelen in de stad. Oh en ze hebben hier de beste koffie van Raglan Roast, 3,50 dollar als je je eigen mok mee brengt. Dat is zo'n twee euro. Serieus. En het is zo, zulke goede koffie. Oh en ik weet nu hoe een French Press werkt, super makkelijk. Gewoon een handmatige koffiefiltter maar 10x lekkerder dan instant koffie. Mijn instant koffie voorraad is op na 1 maand, dus ik heb nu gemalen koffiebonen gekocht (dus gewoon koffiepoeder), en maak mijn eigen betere koffietjes met melk en kaneel. En soms dus Raglan Roast koffie. Haha, mijn blogs worden een beetje eentonig hea? Het gaat alleen maar over mensen ontmoeten, surfen en koffie. Ach, goede omschrijving van mijn passies. Nu alleen nog een baantje vinden als barista en ik voel me een gezegend mens. Of een ander baantje, dat leuk is. We gaan het zien. Wordt vervolgd!