Free as a bird - Beatles

19 juli 2020 - Mount Maunganui, Nieuw-Zeeland

Ik begin vandaag eventjes met twee liedjes-referenties. Ten eerste 'Free as a bird' van The Beatles. Want ik typ dit vanuit een bank in het hostel, en ik draag een T-shirt met The Beatles erop. En omdat ik hier in Nieuw-Zeeland zit, zonder vaste plannen, zo vrij als een vogel.  De schaduwkant aan zo vrij zijn en geen plannen hebben, is het hebben van geen plannen. Snap je dit?  De onzekerheid. En het maken van enigzins plannen, omdat er grenzen zitten aan vrijheid. En daar komt het tweede liedje: 'Nog even niet' van Maan.

De laatste paar dagen heb ik het liedje wel 10.000 keer geluisterd. De mensen die mij kennen-kennen zullen dit waarschijnlijk met open mond lezen, omdat ik normaal gesproken geen Nederlandse liedjes luister. Maar 'Nog even niet' van Maan, is zo herkenbaar dat ik het zo vaak wilde luisteren, dat ik de tekst uit mijn hoofd kende. Het gaat over het eenvoudige leventje van vroeger, en over het feit dat je nog gewoon even geen keuzes wil maken. Hier, ik zal ff een gedeelte van de songtekst droppen. De rest  van de songtekst mag je googlelen ;).

"Waarom moet ik weten wat ik morgen ga doen?
Hoezo zou ik praten over wat ik niet voel?
Waarom zou ik lopen waar ik nog niet wil gaan?
Mag ik nog even?"

Lekker dramatisch beginnetje, maar wel typisch. Oh en met dank aan Mariantje ook, want die stuurde daarna dit liedje op naar me, zelfgezongen door haar. Allemachtig dat was mooi, traantjes weggepinkt. Maargoed, dat terzijde. Eerst even mijn afgelopen twee maanden samenvatten. 

Ik heb een heerlijke twee maanden gehad, sinds de laatste keer dat ik heb geschreven. Geroadtript met Teddyboy, mijn soort van vakantievriendje. Vanuit Raglan zijn Ted, David en ik naar Hobbitown gegaan, en hebben we door Hobbiton uit Lord of The Rings mogen lopen, in het echt. Dat was super mooi, cool en grappig om te ervaren. Leuk feitje: ik ben bijna net zo klein als een hobbit! Ik pas bijna door de deur! Maar niet helemaal. Dus niemand heeft het recht om mij een hobbit te noemen, ha. ( niet dat iemand dat deed hoor, maar eventjes preventie-maatregelen). Daarna hebben we David afgezet in Hamilton, omdat hij terug naar huis ging naar Zweden. Ted en ik hebben we verder gereisd naar de Coromandel en de Hot Water Pools, su-per gaaf. Daar moesten we met onze eigen schep een gat graven op het strand, en omdat er vulkanische grond onder zit, is het water wat je naar boven graaft, WARM! Ja, vandaar de natuurlijke naam 'Hot Pools' . Best prima om een dag mee af te sluiten, lekker drijven in een natuurlijk warm badje precies naast het strand. Was wel grappig, want Ted en ik kunnen allebei niet zo goed stil zitten, dus het gat werd maar groter en groter. En op een gegeven moment bedacht Ted het geniale idee om een kanaaltje warm water toevoer toe te voegen aan ons 'gat' . Nou dat werd het einde van ons gebadder, want het bad werd bloedjeheet. Tot zover de Hot Pools. Helaas waren er geen golven, dus konden we niet surfen. TOen hebben we maar FIsh & Chips gehaald en daarna reden we naar Tauranga, om bij vrienden van de lockdown te blijven. Die hadden na de lockdown werk gevonden als kiwi-plukkers en met hun 5en een eigen appartementje. Ted had een 3-daagse werkopdracht dus die verdween ff naar Auckland, en ik bleef in Tauranga bij matties om te chillen en te surfen. Dat was perfecte timing, want op alle dagen waren er golven. Dus die dagen bestonden letterlijk uit vooral surfen en eten en slapen. En film kijken, want surfen maakt je moe. Na de drie dagen werd het tijd om weer te gaan roadtrippen en wat plekken in Nieuw-Zeeland te zien. We gingen op weg naar Rotorua en hebben gemidgetgolft met konijnen om ons heen, super leuk. En wist je dat 'midget' een vertaling is van liliputter? Vet lullig dus, dat wij het midgetgolf noemen. In het Engels is het minigolf. Iets netter, hoe durven we als Nederlanders. Vervolgens gingen we Wild Water raften, in een grote opblaasbare raft/boot sjeesen door wild water. En van de grootste waterval in Nieuw-Zeeland afglijden: 7 meter hoog! Had Ted me niet verteld toen hij ging boeken; hij dacht dat ik mezelf anders te nerveus zou maken met mijn hoogtevrees. Nou, grappig. Mijn hart zat in mijn keel. Ik dacht dat ik doodging. Nee dat is overdreven, het was eng maar wel heel gaaf. Na de 7 meter waterval zat ik weer wat rustiger in mijn lijf en was het heel gaaf om door een echte wildwaterbaan te sjeesen. En doordat er zo weinig toeristen zijn overal, waren we de enige die de trip deden! Normaal gesproken zit je met 8 personen volgepropt in zo'n bootje. Nu waren we met z'n driën, de instructeur en wijzelf. De positieve kanten van Corona-Virus. 

Na dat avontuur, gingen we de volgende dag de stad in. Rotorua samengevat: Rotorua STINKT. Doordat er overal natuurlijke hot water pools zijn door de warmte, hangt er overal een zwavel-lucht. Getverdpielekes. Gek genoeg wen je er op een gegeven moment aan. We hebben een middag gemountainbiket door de Red Woods, een mooi bos met hele grote, lange bomen. De dag erna was zondag, dus toen hebben we een kerk opgezocht ( dat enorm tegen viel, ze hadden een belachelijke boodschap dus we zijn uiteindelijk weg gelopen. Maar het was leuk om even liedjes te zingen en tussen christelijke mensen te zijn). Vervolgens op onze longboards de stad rond geskateboard en toeristje gespeeld. De dag erna kwamen vrienden van lockdown ook in Rotorua, dus zijn we een extra dagje in Rotorua blijven hangen, om de hele dag met hun in een Spa te hangen. Na Rotorua zijn we langs Rainbow Mountain gegaan om een kleine hike te doen, om vervolgens 's avonds in een gratis campsite (lees: parkeerplaats voor je self-contained van en een public toilet) te kamperen. Primair, maar gratis en vaak een prachtig uitzicht om wakker in te worden in deze free campsites. Vervolgens zijn we naar Taupo gegaan, een dorpje met een mega groot prachtig meer. Twee Franse vrienden lockdown waren daar ook, dus hebben we flink bijgepraat onder het genot van wat biertjes in de stad. Daarna wilde we de grote berucht Tongariro Crossing doen, maar er was helaas regen voorspeld voor 3 dagen. Daarom besloten we om terug te rijden naar Tauranga, mijn auto vast op te halen om daarna door te kunnen reizen en 3 dagen te surfen. Want kamperend is er niet zoveel aan in de regen, je kunt weinig. En surfen kan altijd, sterker nog: surfen is vaak heerlijk in de regen. Rustiger in het water en verfrissend. Na dit relaxte weekend met boekje lezen en surfsessies, gingen we terug en hebben we op maandag de grote hike gedaan. Dat was echt héél, héél gaaf. Een lange hike van 6 uur, met allemaal verschillende soort landschappen. Totaal waard om een paar dagen te wachten op goed weer. Het topje van de berg is Mount Doom uit Lord Of The Rings. Ik ben geen hiker, maar dit was een vrij makkelijke hike en gewoon echt cool. Vervolgens hebben we nog wat rondgehangen in Taupo, skatesessies gedaan en vervolgens gingen we roadtrippen naar Gisborne, de stad waar ik voor langer wilde blijven en werk wilde gaan zoeken. Langs Ohope Beach, en een aantal mooie strandjes op gezocht.  

Toen ik in Raglan was, hoorde ik dat Gisborne een soort Raglan 2 was, met mooie surfstranden. Nou, nu begint de link met het liedje op het begin. De soort van drama. Want eenmaal aangekomen in Gisborne was dat een dikke tegenvaller. Het regende dagen lang, wat de sfeer sowieso al verpestte. Ook waren er nauwelijks golven. En Gisborne is blijkbaar echt een zomer-stad. In de zomer schijnt het gezellig te zijn, met veel toeristen en leuke sfeertjes. Toen wij er waren, waren alle twee hostels volgeboekt met langdurige verblijvers en waren de hostels totaal niet behulpzaam of verwelkomend. Dus moesten we kiezen om een paar nachtjes op een betaald campground te verblijven, zodat we wel een keuken en een woonkamer hadden. In de stad zelf was het sfeerloos en mensen zeiden vaak niet eens 'hoi' terug als we hen een goede dag wensten. In 1 woord: poepsfeer. Het hele plan viel in 1000 stukjes, voor geen goud dat ik in Gissie wilde blijven en werken voor een aantal maanden. We hebben het wel een paar dagen de kans gegeven, maar uiteindelijk heb ik besloten dat ik dan maar terug naar Tauranga / de Mount Maunganui wilde gaan. Alle lockdown-matties zouden ondertussen al vertrokken zijn omdat het kiwi-pluk-seizoen voorbij is, maar liever in mijn eentje in een stad met wél sfeer en een klein beetje minder goede golven, dan een stad met geen sfeer en betere golven. Gekke beslissing, maar hee Tauranga is cool. Ted besloot om nog even mee te gaan, omdat hij een baan aangeboden kreeg in het zuidereiland, dat pas eind juli begint. Dus hebben we samen een week in Tauranga rond gehangen. Deze week bestond uit dingetjes regelen, CV inleveren in cafeetjes en restaurants, en online vacatures opzoeken. En soms in de avond naar een jazz-live-bandje in de stad, of een rock-bandje. De Hospitality is wat minder omdat het winter is en er zijn minder toeristen, dus het is behoorlijk lastig om werk te vinden en al helemaal als je nauwelijks ervaring hebt. Dus dat is allemaal best uitdagend. Omdat het allemaal best frustrerend was, heb ik uiteindelijk besloten om ook te gaan sollicteren voor childcare, gehandicaptenzorg en de zorg. In eerste instantie wilde ik dat niet in NZ, omdat ik pauze wil van de zorg, maar hier is mijn diploma toch niet geldig, en mag ik lekker achterover leunen in een assistente-functie als ik word aangenomen. Dan verdien ik minder, maar heb ik ook minder verantwoordelijkheid. En het is leuker dan fruit plukken. Hoppa, win-win. Nou goed, aan het einde van de week waren we het geregel zat, en hebben we een dagje watervallen opgezocht. Dat was een heel prettige afwisseling, en ook een fijne laatste activiteit, want het einde van de week brak aan: het was tijd voor Ted om zijn eigen weg te gaan. EInd juli moet hij in het zuidereiland zijn, en in de tussentijd wilde hij 2 weken onderweg kunnen stoppen en andere plekken opzoeken. Dat afscheid was kak. Ik ben sowieso niet goed in afscheid nemen met de supercoole mensen die ik tegenkom, want ze zijn allemaal zo leuk. Ze krijgen allemaal een stukje van mijn hart. De laatste dag saampjes gingen we naar Waihi, om Jamie op te zoeken en een luchtige laatste dag te hebben. Gepicknickt op het strand, potje gevoetbald.. en daarna tijd voor afscheid. Daarna ben ik nog 2 dagen in Waihi gebleven, om met Jamie te fietsen naar een waterval en een winter-zwemsessietje te doen met haar. En ff alles verwerken om vervolgens klaar te zijn voor de nieuwe fase: werken in Tauranga. Na 3 dagen in Waihi was ik weer wat bijgekomen en er soort van klaar voor.

Zo, bijna twee maanden samen gevat, best een uitdaging. En vandaag is het zondag, sinds woensdag ben ik in Tauranga in mijn eentje in een hostel in De Mount. In een groot hostel, waar allerlei mensen blijven die ook langdurig wonen en werken hier. Daardoor een behoorlijk hechte groep en lastig socializen. Elke dag bestaat nu uit CV's inleveren en vacatures zoeken. Afwisselend met een surf / skate/  hardloopsessie, aangezien ik zonder beweging gillend gek word hier. Gelukkig heb ik een leuke Afrikaanse surfdude als roomie, die gezellig is. Hij werkt overdag, maar we hebben een keertje burgers & bier gedaan in de avond, en gisteravond lukte het toch een beetje om te socializen, en ging ik met een groepje van 5 mensen de stad in om te poolen en te dansen op een rock live-bandje. Er is hier in het weekend best wat live-bandjes soms, dus dat is super gaaf. Afgelopen vrijdag heb ik een solliciatie-gesprek gehad bij een christelijke kinderopvang en ben ik aagenomen als invaller. Geen zekerheid en geen vaste uren, maar een leuk begin om kennis te maken in de soort van zorg. Maandag mag ik de papieren gaan tekenen. Zaterdag heb ik samen met een Engelse dude en mijn roomie lekker lang gesurft, dat was héél héél fijn.  Na de surfsessie gingen we ons omkleden naast de auto, en raakten we in gesprek met twee locals: die vertelden me dat ze een waitress zoeken in een sportsbar. Na de surfsessie ben ik dus daarheen gegaan om mijn CV in te leveren. Surprise surprise, ze zoeken vooral ervaren mensen. Maar wie weet contacten ze me als het druk gaat worden. En vandaag is het dus zondag. Eerst naar de kerk geweest. En daarna liep ik na mijn surfsessie langs het koffie-kraampje op het strand waar ik vaak koffie haal, en zag ik een bordje hangen 'Casual barista wanted'  . Ik kleedde me gauw om, dropte mijn surfboard in mijn autootje en liep terug. Bestelde een koffietje en vroeg hoe ervaren je moet zijn om barista te worden. Voor de eerste keer sinds tijden geluk: de manager zelf was aanwezig. ( is niet altijd het geval). Hij stelde een aantal vragen en bood me een trail shift aan voor volgend weekend. Ook geen vaste uren, en hij gaat me vooral inschakelen als het druk is in weekenden, maar heuj het is weer een begin!! Dus zoals het er nu uitziet, heb ik twee inval baantje straks. En ondertussen doorzoeken naar een baan met vaste uren. Zo ga ik vooruit met kleine stapjes. En Aaron, één van mijn besties met Joël, komt over 2 weken ook langdurig in Tauranga wonen. Zijn vriendinnetje vertrekt dan naar Duitsland, en daarna komt hij ook werken en surfen hier. Dus daar heb ik zin in. Wie weet ga ik tegen die tijd een appartementje zoeken met hem en andere nieuwe matties. Wie weet, wie weet. Lekker veel onzekerheid, maar de volgende update is er vast enorm veel veranderd! Nu al zin in. Okee bij deze sluit ik af: wordt vervolgd :).

Foto’s